داستان دو ۵۴۰ متر

يادمه مدرسه که می رفتم هم توی راهنمايی و هم دبيرستان امتحان ورزش ثلث سوم و يا ترم دوم يه دو طولانی بود به اسم دو ۵۴۰ متر . اسمش هم که روشه فکر کنم اگر ۱۰ دور دور زمين واليبال می دويديم می شد ۵۴۰ متر اگه اشتباه نکنم . يه مصيبتی بود اين دويدن . برای من که مثل عذاب اليم بود . برای بقيه هم همينطور بود از بس نفس کم مياورديم همه مجبور می شديم که از راه گلو نفس بکشيم نتيجه اينکه گلوهای هممون در اثر هوا تحريک می شد . خوب خوبه اش که سرفه و گلو درد بود . بعضی ها گلوشون به خونريزی می افتاد . بعضی های ديگه هم که اصلا مشکل تنفسی پيدا می کردن و از حال می رفتن . ولی ديگه برای نمره بايد می دويديم . الان که فکر می کنم می بينم چقدر معلم ورزشهامون احمق بودن که ماها رو وادار به همچين کاری می کردن بدون اينکه آمادگی قبلی داشته باشيم . خوب ما که گناهی نداشتيم . من يکی که هيچ وقت نمی دويدم مگر اينکه از اتوبوس جا می موندم يا اينکه عجله ای توی کارم بود . هيچ ورزشی به اسم دويدن برای من وجود نداشت . بقيه هم همينجوری بودن . بنابراين تا روز امتحان هيچ تمرينی در کار نبود . باور کنين هر لحظه امکان سکته هم حتی برامون وجود داشت . خلاصه خدا بهمون رحم کرد که جون سالم به در برديم . حالا چرا دارم اينو ميگم . دو سه هفته ای ميشه که يه برنامه تمرين دويدن رو شروع کردم . روزی نيم ساعت و شش روز در هفته . تلفيقی از دويدن و راه رفتنه و کم کم نسبت دويدن آخرای برنامه زياد ميشه تا آخرش بتونی کل نيم ساعت رو بدوی . الان که دارم اصولی می دوم می بينم که دويدن هم لذتبخشه . اصلا اون تصوير عذابی که من ازش داشتم الان ديگه وجود نداره .بلکه برعکس ازش خوشم هم مياد .

می خوام بگم چه خوبه که آدم از اولش برای هر چيزی معلم خوب داشته باشه . خداييش توی زنگ ورزش مدرسه ام من هيچ چيز بدرد بخوری ياد نگرفتم . حتی اعتماد به نفسم هم توی زنگای ورزش پايين ميومد چون نمی تونستم توی يه دقيقه ۴۰ تا دراز نشست برم یا نمی تونستم حتی يک ثانيه هم خودم رو بالای بارفيکس نگه دارم حتی اونقدر زور نداشتم که توی واليبال بتونم سرويسی بزنم که از تور رد بشه . هيچ وقت هم هيچ معلم ورزشی (که باور دارم وظيفه داشت به من بگه چيکار کنم) نگفت چيکار کنم تا اين ضعف هام درست شه . شايد قسمتیش هم تقصير اون معلمهای بيچاره نيست . جريان همون خانه و پايبست و اين چيزاست . نمی دونم ...