سردمه . طبق معمول بعد ناهار هوس یه چیز شیرین کردم . یه بسته بیسکویت توی کشوی میزم دارم . بی خیال رژیم می شم . کشو رو باز می کنم و یکی بر میدارم . یهو یادم می افته صبح که از خونه میومدم توی جیب کاپشنم یه شکلات گذاشتم با یه دونه انجیر خشک . چیزایی که هردوش علاوه بر شیرینی خودشون برای من شیرینی عشق و محبت مامان و خواهرم رو هم یادآوردی می کنن . یاد بابا می افتم که همیشه به خواهرم می گفت تو شیرین ترین عسل دنیایی . راست می گفت . شکلاته فکر کنم از شیرینیهای تبریز باشه که از مغازه کنار کافه نادری خریدیم . انجیر خشک رو هم حتما مامان از آجیل فروشی های چهارراه مخبرالدوله گرفته . بیسکویت رو بر میگردونم سر جاش . می رم یه چای داغ برای خودم می ریزم و شکلاتم رو همراهش مزه مزه می کنم . گرم میشم نه از گرمای چای که از گرمای عشق بی انتهایی که از این سر دنیا هم همیشه حسش می کنم .
باز هم با خودم این جمله رو تکرار می کنم : من خوشبختم .
