قانون مورفی

توی شرکت ما يه جعبه اسنک هست که توش انواع و اقسام شکلات و بسته های کوچک چيپس و هله هوله توش گذاشتن و هرکس بخواد می تونه ازش اسنک بخره دونه ای ۱.۲۵ دلار . به نظر من وجودش اصلا چيز خوبی حداقل برای من يکی نيست چون من آدم هله هوله خوری هستم و مقاومتم در برابر اينجور چيزها کمه .مخصوصا شکلات . صد بار به خودم قول دادم که دیگه سراغ اون جعبه نمیرم ولی نشده .

امروز ساعت حدود ۳.۵ بعد از ظهر پشت ميزم نشسته بودم و بدجوری حوصله ام سر رفته بود .مخصوصا که جمعه ساعت آخر و شديدا منتظر اينکه وقت بگذره اين يه ساعت هم تموم شه که برم برای تعطيلی آخر هفته . دلم شديدا خوردنی می خواست . يه چيز شيرين .حتی میوه هم گزینه خوبی بود که میتونست راضیم کنه . خلاصه بعد از کلی کلنجار رفتن با خودم قولم رو شکستم و رفتم يه شکلات اسنيکرز برداشتم و دلی از عزا در آوردم . هنوز شکلات از گلوم پايين نرفته توی تلفن همه رو پيج کردن که بياين توی اتاق ناهار تولد يکی از بچه هاست . رفتم و ديدم که کيک اسفنجی و خامه و توت فرنگی برای تولدش گذاشتن . خلاصه الان که دارم اينا رو می نويسم دچار يک احساس عذاب وجدان از خوردن همزمان کيک و خامه و شکلات هستم و از يه طرف هم عصبانی از جناب مورفی . زمانی که برای يه خوراکی له له می زنی هيچی پيدا نميشه ولی دقيقا زمانی که از خجالت خودت دراومدی گزينه های ناگهانی ديگه پيش ميان . کاريش نميشه کرد اينم يه قانونه ديگه مگه نه ؟